| | | | | | |
|
از آن پیش رقیبان مهر ورزدیار من با من |
|
که خواهد بیش گردد کینهی اغیار من با من |
|
|
به این بخت زبون و طالع پستی که من دارم |
|
عجب گر سر در آرد سر و گل رخسار من با من |
|
|
نمیدانم چه میگوید ز بدگویان که میگوید |
|
به این تلخی سخن شوخ شکر گفتار من با من |
|
|
مرا کز رنجش اغیار دایم دل گران گشتی |
|
چسان بینم که باشد سر گران دل دار من با من |
|
|
دل زارم چو برد آن شوخ و شد بیگانه دانستم |
|
که میکرد آشنایی از پی آزار من با من |
|
|
ز کید خصم پیش یار من مقدار من کم شد |
|
نمیدانم چه دارد خصم بیمقدار من با من |
|
|
به کویش محتشم چون ره برم شبهای تنهایی |
|
اگر همره نباشد آه آتشبار من با من |
|