| | | | | | |
| |
افکنده ره به کلبه‌ی درویش خاکسار |
|
سلطان شاه مشرب جم قدر کامکار |
|
| |
در چشم دهر کرد ز چرخم بزرگتر |
|
کوچک نوازی که نمود آن بزرگوار |
|
| |
نور چراغ چشم مرا یک جهان فزود |
|
چشم و چراغ خان جهانگیر نامدار |
|
| |
در عین افتقار رساندم به آسمان |
|
از مقدم مبارک او فرق افتخار |
|
| |
هر ذره شد ز جسم خراب من اختری |
|
سر زد چو در خرابه‌ی من آفتاب‌وار |
|
| |
باران عام رحمت او برخلاف رسم |
|
در تن اساس عمر مرا کرد استوار |
|
| |
کوتاه گشت پای اجل تا ز لطف گشت |
|
بالین طراز محتشم خسته فکار |
|
| |
سلطان سرفراز که کردست ایزدش |
|
تاج سر جمیع سلاطین روزگار |
|
| |
دی همایون خبری مژده دهانم دادند |
|
مژده‌ی پرسش دارای جهانم دادند |
|
| |
بر کران پای مسیح از در این کلبه هنوز |
|
ملک صحبت ز کران تا به کرانم دادند |
|
| |
میشوم با همه پس ماندگی آخر حاجی |
|
که به پیش آمدن کعبه نشانم دادند |
|
| |
رنج ویرانه نشینی چو تدارک طلبید |
|
بهر عیش ابدی گنج روانم دادند |
|
| |
تا به یک بار سبک‌بار شود رنج خمار |
|
ساقیان از شفقت رطل گرانم دادند |
|
| |
آن قدر شکر که بد ز اهل عبادت ممکن |
|
بهر این طرفه عیادت به زبانم دادند |
|
| |
محتشم بهر من اندیشه‌ای از مرگ مدار |
|
که به این مژده ازین ورطه امانم دادند |
|
