| | | | | | |
|
ای ابرویت به وقت اشارت زبان حسن |
|
شهرت ده زبان دگر در زمان حسن |
|
|
ز آمد شد خیال تو در شاه راه چشم |
|
از یکدگر نمیگسلد کاروان حسن |
|
|
از تیر عشق اهل زمین پر برآورند |
|
آرد چو غمزهات به کشاکش کمان حسن |
|
|
خوبی به غایتی که زلیخا نمیبرد |
|
در جنب خوبی تو به یوسف گمان حسن |
|
|
چندان نیافریده دل اندر جهان مرا |
|
کان بت کند ببردنشان امتحان حسن |
|
|
عالم ز دل تهی شد و آن مه نمیدهد |
|
از دلبری هنوز زمانی امان حسن |
|
|
روزی که صدهزار سر از تن بیفکند |
|
باشد به جرم بد مددی سرگران حسن |
|
|
چشمت که گرم تربیت مرغ غمزه است |
|
شهباز پرور آمده در آشیان حسن |
|
|
جز بهر پیشکاری حسنت جهان نداد |
|
پیش از تصرف تو به یوسف جهان حسن |
|
|
میداشت بهر فتنه آخر زمان نگاه |
|
آیینهات زمانه در آیننهدان حسن |
|
|
از نوبهار حسن چه گلها که بشکفد |
|
روزی که گرد روی تو گردد خزان حسن |
|
|
تا غارت بهار چمنها کند خزان |
|
بادا دعای محتشمت پاسبان حسن |
|