| | | | | | |
|
بس که چون باران نیسان ای سحاب خوش مطر |
|
از زبان ما دعا میبارد از دست تو زر |
|
|
شورهزار وقت ما و کشتزار عمر تو |
|
تا ابد خواهند بود از باغ جنت تازه تر |
|
|
کوبیان خسرو و طی لسان و عمر نوح |
|
کاید این الکن زبان از عهدهی شکرت بدر |
|
|
روزگاری بودم از ناقابلان لطف تو |
|
منت ایزد را که زود آن روزگار آمد به سر |
|
|
شهریارا گر ز دست اقتدارت تا به حشر |
|
بر سرم تیغ و تبر بارد و گر در و گوهر |
|
|
سر مبادم گر سر موئی ز نفع و ضر آن |
|
در کتاب دعوتم حرفش شود زیر و زبر |
|
|
تا جهان باشد تو باشی کامکار و کامران |
|
تا فلک گردد تو گردی نامدار و نامور |
|
|
در پناهت تا قیامت زینت عالم دهند |
|
با علیخان میرزا آن عالم آرای دگر |
|
|
در ثنایت محتشم توفیق یابد گر بود |
|
یک دو روزی دیگرش باقی ز عمر مختصر |
|