| | | | | | |
|
بیا ای عشق تمکین مرا از گرد ره بشکن |
|
جنون را پیش رو کن عقل را پشت سپه بشکن |
|
|
مسجد سرو من قدر است کن وز بار عشق آنجا |
|
هزاران زاهد صدساله را پشت دو ته بشکن |
|
|
حصار دل که شاهانند در تسخیر آن عاجز |
|
تو زیبا دلستان بستان تو رعنا پادشه بشکن |
|
|
قضا چون بست به رمه طاق ابرویت زبردستی |
|
بیا و طاق دلها را ز ماهی تا به مه بشکن |
|
|
اگر در وادی عشقت دل از ظلمت کشد لشگر |
|
شکوهی لشگر دل را به زور یک نگه بشکن |
|
|
به بام بارگاه آی و ز برقع طرف رخ بنما |
|
وزان شکل هلالی قدر ماه چهارده بشکن |
|
|
فراغعت را غنیمت دان غمین منشین قدح بستان |
|
تکلف را اجازت ده کمر بگشا کله بشکن |
|
|
اگر از کام جویان بر در و دیوار او بینی |
|
سر کیوان به چوب حاجیان بارگه بشکن |
|
|
اگر این است ساقی محتشم گو پشت زهدم را |
|
به آن رطل گران پیمودن از بار گنه بشکن |
|