| | | | | | |
|
تائبم از می به دور نرگس غماز او |
|
تا نگویم در سر مستی به مردم راز او |
|
|
میشوم غمگین اگر سوی خود آوازم کند |
|
زان که میترسم رقیبی بشنود آواز او |
|
|
با وجود آن که یک نازش به صد جان میخرم |
|
کرده استغنای عشقم بینیاز از ناز او |
|
|
تیر او مرغیست دست آموز و مرغ روح ما |
|
چون دل طفلان به پرواز است از پرواز او |
|
|
هر کرا بینم که دم گرمست ازو ایمن نیم |
|
زان که میترسم به تقریبی شود دمساز او |
|
|
ترک من شد مست و بر دوش رقیب انداخت دست |
|
وه که شد ملک دلم ویران ز دست انداز او |
|
|
هر کجا مطرب ز نظم محتشم خواند این غزل |
|
آفرین کردند بر طبع سخن پرداز او |
|