| | | | | | |
|
خنک آن نسیم بشارتی که ز غایب از نظری رسد |
|
پس از انتظاری و مدتی خبری به بیخبری رسد |
|
|
شب محنتم نشده سحر مگر آفتاب جهان سپر |
|
بدر آید از طرفی دگر که شب مرا سحری رسد |
|
|
نبود در آتش عشق او حذر از زبانه دوزخم |
|
چه زیان کند به سمندری ضرری که از شرری رسد |
|
|
خوشم آن چنان ز جفای او که به زیر بار بلای او |
|
المی شود ز برای من ستمی که از دگری رسد |
|
|
چو عطا دهد صلهی دعا چه زیان به مائدهی سخا |
|
ز در شهنشه اگر صلا به گدای در به دری رسد |
|
|
ز زمین مهر و وفای او مطلب بری که پی نمی |
|
نه ز دشت او شجری دمد نه ز باغ او ثمری رسد |
|
|
به میان خوف و رجا دلم به کجا تواند ایستاد |
|
نه از این طرف ظفری شود نه به آن طرف خطری رسد |
|
|
نرسد وصال شراب او بالم کشان خمار غم |
|
مگر از قضا مددی شود که به محتشم قدری رسد |
|