| | | | | | |
| |
دوست با من دشمن و با دشمن من گشته دوست |
|
هر که با من دوست باشد دشمن جان من اوست |
|
| |
بر کدام ابرو کمان چشمم به سهو افتاده است |
|
کان پری با من به چشم و ابرو اندر گفتگوست |
|
| |
برنخیزم از درش گر سازدم یکسان به خاک |
|
زان که جسم خاکیم پرورده‌ی آن خاک کوست |
|
| |
شوخ چشم من که دارد روی خوب و خوی بد |
|
گر ز غیرت با نظر بازان به دست آن هم نکوست |
|
| |
از شکایتهای او دایم من دیوانه‌ام |
|
با دل خود در سخن اما سخن را رو در اوست |
|
| |
گر ز دست توبه‌ام پیمانه‌ی عشرت شکست |
|
توبه گویان دست عهدم باز در دست سبوست |
|
| |
محتشم خودر ا خلاص از عشق می‌خواهم ولی |
|
چون کنم چون مرغ دل در دام آن زنجیر موست |
|
