محتشم کاشانی (غزلیات)/دو دل ربا که بلای دلند و آفت دین
دو دل ربا که بلای دلند و آفت دین | دلم به غمزه آن رفت و دین به عشوهی این | |||||
یکی ز غایت عرفان گلیست پردهگشا | یکی ز عین حیا غنچه است پردهنشین | |||||
یکی به کام حریفان نموده خنده ز لب | یکی به عارض تابنده همچو در ثمین | |||||
یکی به عارض تابنده رشک ماه فلک | یکی به قامت رعنا بلای روی زمین | |||||
یکی ز طره سرچین نموده مشگ ختا | یکی ز عقده گیسو گشوده ناقه چین | |||||
یکی به قصد من از ابروان کشیده کمان | یکی چو چشم خود از گوشهها گشوده کمین | |||||
ز دست هر دو دل محتشم شکاف شکاف | گهی به تیغ عداب و گهی به خنجر کین |