| | | | | | |
|
رسید نغمه ای از بادهنوشی تو به گوشم |
|
که چون خم می و چو ننای نی به جوش و خروشم |
|
|
کجاست نرمی و کیفیتی و نشه عشقی |
|
که مینخورده از آنجا برون برند به دوشم |
|
|
ز خامکاری تدبیر خود فتاده به خنده |
|
خرد چو دید که آورد آتش تو بجوشم |
|
|
قیاس حیرتم ای قبله مراد ازین کن |
|
که با هزار زبان در مقابل تو خموشم |
|
|
قسم به نرگس مردم فریب عشوه فروشت |
|
که آن چه از تو خریدم به عالمی نفروشم |
|
|
تو بدگمان به من و من برین که راز تو بدخو |
|
بهر لباس که بتوانم به قدر وسع بکوشم |
|
|
رسیدصاف به درد و به جاست بانگ دهاده |
|
به این گمان که درین بزم من هنوز بهوشم |
|
|
عجب که ساقی این بزم محتشم به در آرد |
|
به باده تا به ابد ازخمار مستی دوشم |
|