| | | | | | |
|
زهی گشوده کمند بلا سلاسل مویت |
|
مهی نبوده بر اوج علا مقابل رویت |
|
|
خوشم به لطف سگ درگهت که در شب محنت |
|
رهی نموده ز روی وفا به سایل کویت |
|
|
طرب فزا شده دشت جنون که خاک من آنجا |
|
بباد رفته ز سم سمند بادیه پویت |
|
|
رواج مشگ ختن چون بود که هست صبا را |
|
هزار نافه گشایی ز جعد غالیه بویت |
|
|
نهان ز غیر حدیث صبا بپرس خدا را |
|
دمی که آید ازین ناتوان خسته به سویت |
|
|
اگر به زلف تو بستم دلی مرنج که هر سو |
|
یکی نه صد دل دیوانه بسته است به مویت |
|
|
مرا چه غم که دل خسته رام شد به غم تو |
|
درین غمم که مبادا شود رمیده ز خویت |
|
|
تو دست برده به چوگان و خلق بهر تماشا |
|
ز هر طرف سوی میدان به سر دویده چو گویت |
|
|
وصال اگر طلبد محتشم بس این که بر آن کو |
|
دمی برآئی و بیند ز دور روی نکویت |
|