| | | | | | |
|
ز خانه ماه به ماه آفتاب من بدر آید |
|
من آفتاب ندیدم که ماه ماه برآید |
|
|
قدم کند از بیم پاس غیر توقف |
|
به من گهی که ازان غمزه قاصد نظر آید |
|
|
ز ناز داده کمانی به دست غمزه که از وی |
|
گزندهتر بود آن تیر که آرمیدهتر آید |
|
|
قلم چو تیر کند در پیام شخص اشارت |
|
به جنبش مژه از دود دل به هم خبر آید |
|
|
رسید و در من بی دست و پا فکند تزلزل |
|
چو صید بسته که صیاد غافلش به سر آید |
|
|
هزار حرف که از من کند سوال چه حاصل |
|
که من ز نطق برآیم چو او به حرف درآید |
|
|
به اینطرف نگه تیز چند صید نزاری |
|
به ناوکی جهد از جا که بر یکی دگر آید |
|
|
دو چشم جادویت آهسته از کمان اشارت |
|
زنند تیر که در سنگ خاره کارگر آید |
|
|
فضای دیده پرخون محتشم ز خیالت |
|
حدیقهایست که آبش ز چشمه جگر آید |
|