| | | | | | |
|
ز دل دودی بلند آویخته زلف نگون سازش |
|
خدا گرداندم یارب بلا گردان هر تارش |
|
|
زهر چشمی به حسرت میگشاید از پی آن گل |
|
بهر گامی که بر میدارد از جا نخل گل بارش |
|
|
به سر ننهاده کج تاج سیاه آن ترک آتش خو |
|
که از آهم به یک سو رفته دود شمع رخسارش |
|
|
به گلشن حسرت قدش رود از نخل بر گلشن |
|
به نخل خشک آموزد خرامش سحر رفتارش |
|
|
ز بیم غیر میگوید سخن در زیر لب با من |
|
من حیران بمیرم پیش لب یا پیش رخسارش |
|
|
چسان گنجانم اندر شوق ذوق لطف دلداری |
|
که از جان خوش تر آید بر دل آزاده آزارش |
|
|
بسی نازک فتاده جامهی معصومی آن گل |
|
خدا یارب نگهدارد ز دامن گیری خارش |
|
|
ز زلفش محتشم را آن چنان بندیست در گردن |
|
که گر سر میکشد از وی به مردن میرسد کارش |
|