| | | | | | |
|
سخن کز حال خود گویم ز حرفم بوی درد آید |
|
بلی حال دگر دارد سخن کز روی درد آید |
|
|
چنان خو کرده با دردش دل اندوهگین من |
|
که روزی صد ره از راحت گریزد سوی درد آید |
|
|
نجات از درد جستن عین بی دردیست میدانم |
|
کزو هر ساعتی درد دگر بر روی درد آید |
|
|
ره غمخانهی من پرسد از اهل نیاز اول |
|
ز ملک عافیت هرکس به جستجوی درد آید |
|
|
مبادا غیر زانوی وصالش عاقبت بالین |
|
سری کز هجر یاری بر سرزانوی درد آید |
|
|
به قدر سوز بخشد سوز بی دردان دوران را |
|
به دل هر ناوکی کز قوت بازوی درد آید |
|
|
چنان افسرده است ای دل ملال آباد بی دردی |
|
که روزی محتشم صدره بسیر کوی درد آید |
|