محتشم کاشانی (غزلیات)/سروی از یزد گذر کرد به کاشانه‌ی ما
| سروی از یزد گذر کرد به کاشانه‌ی ما | که ازو چون ارم آراسته شد خانه‌ی ما | |||||
| با دلی گرم نشاط آمد و از حرف نخست | گشت افسرده دل از سردی افسانه‌ی ما | |||||
| فتنه را سلسله جنبان نشد آن زلف که هیچ | اعتباری نگرفت از دل دیوانه‌ی ما | |||||
| به شراب لبش آلوده نگردید که دید | پر ز خوناب جگر ساغر و پیمانه‌ی ما | |||||
| مرغ طبعش طیران داشت چو بر اوج غرور | پیش او بود عبث ریختن دانه‌ی ما | |||||
| گرد تکلیف نگشتم از آن رو که نبود | لایق پادشهی بزم گدایانه‌ی ما | |||||
| محتشم چرخ گدای در ما گشتی اگر | شدی آن گنج روان ساکن ویرانه‌ی ما | |||||