| | | | | | |
| |
عقل در میدان عشق آهسته می‌راند فرس |
|
وز سم آتش می‌جهاند توسن تند هوس |
|
| |
آن چنانم مضطرب کز من گران لنگریست |
|
در ره صرصر غبار و بر سر گرداب خس |
|
| |
حال دل در سینه صد چاک من دانی اگر |
|
دیده باشی اضطراب مرغ وحشی در قفس |
|
| |
بشکن ای مطرب که مجنونان لیلی دوست را |
|
ساز ز آواز حدی می‌باید و بانگ جرس |
|
| |
گر خورند آب به قابس می‌کنند آخر از آن |
|
آن چه نتوان کرد زان بس باده عشق است و بس |
|
| |
رشته‌ی جان شد چنان باریک کاندر جسم زار |
|
بگسلد صد جا اگر پیوند یابد با نفس |
|
| |
گر سگ کویش دهد یک بارم آواز از قفا |
|
از شعف رویم بماند تا قیامت باز پس |
|
| |
می‌تواند راندم زین شکرستان هرگه او |
|
ذوق شیرینی تواند بردن از طبع مگس |
|
| |
حیف کز دنیا برون شد محتشم وز هیچ جا |
|
حیف و افسوسی نیامد بر زبان هیچ کس |
|
