محتشم کاشانی (غزلیات)/فرمود مرا سجدهی خویش آن بت رعنا
فرمود مرا سجدهی خویش آن بت رعنا | در سجده فتادم که سمعنا واطعنا | |||||
ما دخل به خود در میدیدار نگردیم | ما حل له شارعنا فیه شرعنا | |||||
بودیم ز ذرات به خورشید رخش نی | الفرع رئینا والی الاصل رجعنا | |||||
روزی که دل از عین تعلق به تو بستیم | من غیرک یاقرة عینی و قطعنا | |||||
در زاریم از ضعف عمل پیش تو صد ره | ضعف الفرغ الاکبر و یارب فزعنا | |||||
در دار شفایت مرضی دفع نکردیم | لکن کسل الروح من الروح و قعنا | |||||
گر محتشم از غم علم عین نگون کرد | انا علم البهجة بالهم رفعنا |