| | | | | | |
|
مهی که زینت حسنست گرمی خویش |
|
طپانچه بر رخ خورشید میزند رویش |
|
|
چرنده را ز چرا باز میتواند داشت |
|
نگاه دلکش ناوک گشای آهویش |
|
|
هزار خنجر زهر آب داده نرگس او |
|
کشیده بهر دلیری که بنگرد سویش |
|
|
چنان ربود دل مرا که هیچ دیده ندید |
|
همین کدیایت محل غمزهی محل جویش |
|
|
ز راه دیده به دل میرسد هزار پیام |
|
به نیم جنبشی از گوشهای ابرویش |
|
|
خدنگ نیمکش غمزهاش نخورده هنوز |
|
به من چشانده فلک زور و دست و بازویش |
|
|
نهفته کرده کمانی به زه که بیخبرند |
|
ز ناوک افکنی آن دو چشم جادویش |
|
|
خموشیش نه ز اعراض بود دی که نداد |
|
به لب مجال سخن غمزه سخنگویش |
|
|
هنوز محتشم آن ماه نارسیده ز راه |
|
بیا ببین که چه غوغاست بر سر کویش |
|