| | | | | | |
|
نشانده شام غمت گرد دل سپاهی را |
|
که دست نیست بدان هیچ پادشاهی را |
|
|
پناه صد دل مجروح گشته کاکل تو |
|
چه پردلی که حمایت کند سپاهی را |
|
|
جز آن جمال که خال تو نصب کردهی اوست |
|
که داد مرتبه خسروی سیاهی را |
|
|
به نیم جان چه کنم با نگاه دمدمش |
|
گه صدهزار شهید است هر نگاهی را |
|
|
دلی که جان دو عالم به باد دادهی اوست |
|
در او اثر چو بود نالهای و آهی را |
|
|
مر از وصل بس این سروری که همچو هلال |
|
ز دور سجده کنم گوشهی کلاهی را |
|
|
برای مهر و وفا کند کوهکن صد کوه |
|
ولی نکند ز دیوار هجر کاهی را |
|
|
رو ای صبا و به آن سرو پاکدامن گو |
|
که از برای تو کشتند بیگناهی را |
|
|
جهان ز فتنهی چشمت پرست ز انخم زلف |
|
نما به محتشم ای گل گریز گاهی را |
|