| | | | | | |
|
کدام سرو ز سنبل نهاده بند به پایت |
|
که برده دل ز تو ای دلبران شهر فدایت |
|
|
غم که کرده خلل در خرام چابکت ای گل |
|
ز رهگذر که در پاخلیده خارجفایت |
|
|
سیاست که ز اظهار عشق کرده خموشت |
|
که حرف مهر کسی سر نمیزند ز ادایت |
|
|
اشارت که سرت را فکنده پیش به مجلس |
|
که بسته راه نگه کردن حریف ربایت |
|
|
سفارش که تو را راز دار کرده بدین سان |
|
که مهر حقه راست لعل روح فزایت |
|
|
گهی به صفحهی رو زلف مینهی که بپوشد |
|
شکسته رنگی رخسار آفتاب جلایت |
|
|
گهی به سنبل مو دست میکشی که نگردد |
|
دلیل عاشقی آشفتگی زلف دوتایت |
|
|
تو از کجا و گرفتن به کوی عشق کسی جا |
|
سگ تصرف آن دلبرم که برده ز جایت |
|
|
اگر نه جاذبهی عاشقی بدی که رساندی |
|
عنان کشان ز دیار جفا به ملک وفایت |
|
|
متاز کم ز نکویان سمند ناز که هستی |
|
تو از برای یکی زار و صد هزار برایت |
|
|
به محتشم که سگ توست راز خویش عیان کن |
|
که چون جریده به آن کو روی دود ز قفایت |
|