| | | | | | |
| |
آن سپهر ایوانکه از بخت بلند |
|
داردش کیوان به صد اخلاص پاس |
|
| |
وان فلک مسند که می‌گوید ملک |
|
پاسبان آستانش را سپاس |
|
| |
میرامین‌الدین محمد که آسمان |
|
ارتفاع از شان او کرد اقتباس |
|
| |
وز بلندی زد سر ایوان وی |
|
طعنه‌ی کوته کمندی بر حواس |
|
| |
آن که دارد اطلس زر دوز چرخ |
|
پیش فرش مجلسش قدر پلاس |
|
| |
وانکه دارد قبه‌ی زرین مهر |
|
پیش گل میخ درش رنگ نحاس |
|
| |
هم مه و ناهید را هر شام گه |
|
روبخشت آستان او مماس |
|
| |
هم رخ خورشید را هر صبح دم |
|
با در گردون اساس او مساس |
|
| |
در سجود آستانش چرخ را |
|
از نهیب پاسبان در دل هراس |
|
| |
چون خیال منزل دقت پسند |
|
گشت او را در دل دقت‌شناس |
|
| |
کرد برپا این چنین قصری که هست |
|
آسمان یک طاقش از روی قیاس |
|
| |
داد ترتیب این چنین کاخی که هست |
|
پایه‌اش را جز به اوج خور تماس |
|
| |
حاصل این عالی بناصورت چو بست |
|
از خرد تاریخ او شد التماس |
|
| |
طبع سحرانگیز پوشانید تیز |
|
از دو تاریخ این دو مصرع را لباس |
|
| |
قصر گردون طاق کیوان پاسبان |
|
کاخ عالی پایه‌ی اعلی اساس |
|
