| | | | | | |
|
دلافروز شمع شبستان انس |
|
چراغ بدر ز بده دودمان |
|
|
گل کم بقا سرو کوته حیات |
|
نهال خزان دیده پیش از خزان |
|
|
درخشان سهیل سریع الغروب |
|
بدیع زمانه بدیع الزمان |
|
|
مه چارده سالهای کام یافت |
|
مه چارده را باو توامان |
|
|
درین بزم فانی به کوشش رساند |
|
فلک نغمه ارجعی ناگهان |
|
|
دمی کز در او در آمد اجل |
|
برآمد غریو از زمین و زمان |
|
|
چو او بر زبان راند حرف وداع |
|
پدر نطق را تیغ زد بر زبان |
|
|
چو پیک اجل دامن او گرفت |
|
دردیدند یاران گریبان جان |
|
|
چو او ساغر مرگ بر لب نهاد |
|
لب از کردهی خود گزید آسمان |
|
|
چو او چشم برهم نهاد از قضا |
|
شد از غصهی چشم قدر خون فشان |
|
|
چو او در جوانی کفن پوشد شد |
|
سیهپوش گشتند پیر و جوان |
|
|
چو او گشت بر اسب چوبین سوار |
|
سوار فلک را ز کف شد عنان |
|
|
چو تابوت او شد روان همچو تیر |
|
ز بار الم گشت قدها کمان |
|
|
چو شد مهد آن ناز پرور زمین |
|
بلرزید بر خود زمین و زمان |
|
|
پسر رفت و یار پدر شد جنون |
|
جنونی که کردش به صحرا دوان |
|
|
جنونی که مجنون اگر داشتی |
|
برآوردی از کوه و هامون فغان |
|
|
به چشم خود از گریه نزدیک شد |
|
که نگذارد از روشنایی نشان |
|
|
چو از گریهاش مینمودند منع |
|
به زاری همی گفت کای دوستان |
|
|
بدیعالزمان رفته از دیدهام |
|
که بیاو مبیناد چشمم چشم جهان |
|
|
چو این بیت برخواند تاریخ وی |
|
شد از اولیم مصرع او عیان |
|