| | | | | | |
|
محیط دولت اقبال خواجه میر حسن |
|
که بود تاجر فرزانهای چو او نادر |
|
|
چو بیثباتی ویرانهی جهان دانست |
|
زدود نقش فریبش ز صفحهی خاطر |
|
|
وزین سراچه فانی قدم کشید و رسید |
|
ز سیر عالم باقی به نعمت وافر |
|
|
چو خواست دل که برد ره به گنج تاریخش |
|
وزین مقوله شود نکتهای بر او ظاهر |
|
|
به رمز نکتهرسی گفت خواجه میر حسن |
|
گذشت از سر ویرانه جهان آخر |
|
|
همان اوج دولت شاه یحیی |
|
که پروازش گذشت از ذروهی ماه |
|
|
به تنگ آمد دلش ناگه ازین بوم |
|
ز هم پروازی اقران و اشباه |
|
|
چو بود از زمرهی همت بلندان |
|
ز شاخ سدره گردید آشیان خواه |
|
|
چو بیرون از جهان میرفت میگفت |
|
زبان هاتفان الخلد مثواه |
|
|
چو او را جان برآمد برنیامد |
|
ز جان خلق غیر از آه جانکاه |
|
|
چو تاریخش طلب کردم خرد گفت |
|
برون شد شاه یحیی از جهان آه |
|