ملک الشعرا بهار (قصاید)/باز به پا کرد نوبهار، سرادق

by ملک الشعرا بهار

	باز به پا کرد نوبهار، سرادق			بلبل آمد خطیب و قمری ناطق
	طبل زد از نیمروز لشکر نوروز			وز حد مغرب گرفت تا حد مشرق
	لشکر دی شد به کوهسار شمالی			بست به هر مرز برف راه مضایق
	رعد فرو کوفت کوس و ابر ز بالا			بر سر دشمن ز برق ریخت صواعق
	غنچه بخندد به گونه‌ی لب عذرا			ابر بگرید به سان دیده‌ی وامق
	سنگدلی بین که چهر درهم معشوق			باز نگردد مگر ز گریه‌ی عاشق
	از می فکرت بساز جام خرد پر			جام خرد پر نگردد از می رایق
	هرکه سحرخیز گشت و فکر کننده			راحت مخلوق جست و رحمت خالق
	چون گل خندان، پگاه، روی فرو شوی			جانب حق روی کن به نیت صادق
	غنچه صفت پرده‌ی خمود فرو در			یکسره آزاد شو ز قید علایق
	خیز که گل روی خود به ژاله فروشست			تا که نماز آورد به رب مشارق
	خیز که مرغ سحر سرود سراید			همچو من اندر مدیح جعفر صادق
	حجت یزدان که دست علم قدیمش			دین هدی را نطاق بست ز منطق
	راهبر ممنان به درک مسائل			پیشرو عارفان به کشف حقایق
	جام علومش جهان‌نمای ضمایر			ناخن فکرش گره‌گشای دقایق
	از پی او رو، که اوست هادی امت			گفته‌ی او خوان، که اوست ناصح مشفق
	راه به دارالشفای دانش او جوی			کوست طبیبی به هر معالجه حاذق
	ای خلف مرتضی و سبط پیمبر!			جور کشیدی بسی ز خصم منافق
	خون به دلت کرد روزگار جفاکیش			تا تن پاکت به قبر گشت ملاصق
	پرتو مهرت مباد دور ز دلها			سایه‌ی لطفت مباد کم ز مفارق
	مدح تو گفتن بهار راست نکوتر			تا شنود مدح مردم متملق
	کیش تو جویم مدام و راه تو پویم			تا ز تن خسته روح گردد زاهق
	بر پدر و مادرم ز لطف کرم کن			گر صلتی دارد این قصیده‌ی رایق
	چشم من از مهر برگشای و نگه دار			گوهر ایمان من ز پنجه‌ی سارق