| | | | | | |
| |
بدرود گفت فر جوانی |
|
سستی گرفت چیره‌زبانی |
|
| |
شد نرم همچو شاخه‌ی سوسن |
|
آن کلک همچو تیغ یمانی |
|
| |
شد خاکسار دست حوادث |
|
آن آبدار گوهر کانی |
|
| |
شد آن عذار دلکش پژمان |
|
گشت آن غرور و نخوت فانی |
|
| |
تیر غم نشست به پهلو |
|
چندان که پشت گشت کمانی |
|
| |
شد هفت سال تا ز خراسان |
|
دورم فکند چرخ کیانی |
|
| |
اکنون گرم ز خانه بپرسند |
|
نارم درست داد نشانی |
|
| |
شهر ری آشیانه‌ی بوم است |
|
بوم اندر آن به مرثیه‌خوانی |
|
| |
هر بامداد خانه شود پر |
|
ز انبوه دوستان زبانی |
|
| |
غیبت کنند و قصه سرایند |
|
در شنعت فلان و فلانی |
|
| |
آن روز راحتم که گریزم |
|
از چنگ آن گروه، نهانی |
|
| |
گویی پی شکست بزرگان |
|
با دهر کرده‌اند تبانی |
|
| |
یا رب! دلم شکست در این شهر |
|
حال دل شکسته تو دانی |
|
| |
من نیستم فراخور این جای |
|
کاین جای دزدی است و عوانی |
|
| |
دزدند، دزد منعم و درویش |
|
پست‌اند، پست عالی و دانی |
|
| |
سیراب باد خاک خراسان |
|
و ایمن ز حادثات زمانی |
|
| |
در نعمتش مباد کرانه |
|
در مردمش مباد گرانی |
|
| |
آن بنگه شهامت و مردی |
|
آن مرکز امیری و خانی |
|
| |
آن مفتخر به تاج سپاری |
|
آن مشتهر به شاه نشانی |
|
| |
آن کوهسار دلکش و احشام |
|
وآن دلنشین سرود شبانی |
|
| |
و آن شاعران نیکوگفتار |
|
الفاظ نیک و نیک معانی |
|
