| | | | | | |
| |
بهارا! بهل تا گیاهی برآید |
|
درخشی ز ابر سیاهی برآید |
|
| |
در این تیرگی صبر کن شام غم را |
|
که از دامن شرق ماهی برآید |
|
| |
بمان تا در این ژرف یخزار تیره |
|
به نیروی خورشید راهی برآید |
|
| |
وطن چاهسار است و بند عزیزان |
|
بمان تا عزیزی ز چاهی برآید |
|
| |
به بیداد بدخواه امروز سر کن |
|
که روز دگر دادخواهی برآید |
|
| |
بر این خاک تیغ دلیری بجنبد |
|
وز این دشت گرد سپاهی برآید |
|
| |
ز دست کس ار هیچ ناید صوابی |
|
بهل تا ز دستی گناهی برآید |
|
| |
مگر از گناهی بلایی بخیزد |
|
مگر از بلایی رفاهی برآید |
|
| |
مگر از میان بلا گرمگاهی |
|
ز حلقوم مظلوم آهی برآید |
|
| |
مگر ز آه مظلوم گردی بخیزد |
|
وز آن گرد، صاحب کلاهی برآید |
|
