| | | | | | |
|
سحابی قیرگون بر شد ز دریا |
|
که قیر اندود زو روی دنیا |
|
|
خلیج فارس گفتی کز مغاکی |
|
به دوزخ رخنه کرد و ریخت آنجا |
|
|
به ناگه چون بخاری تیره و تار |
|
از آن چاه سیه سر زد به بالا |
|
|
علم زد بر فراز بام اهواز |
|
خروشان قلزمی جوشان و دروا |
|
|
نهنگان در چه دوزخ فتادند |
|
وز ایشان رعد سان برخاست هرا |
|
|
هزاران اژدهای کوه پیکر |
|
به گردون تاختند از سطح غبرا |
|
|
بجست از کام آنان آتش و دود |
|
وز آن شد روشن و تاریک صحرا |
|
|
هزیمت شد سپهر از هول و افتاد |
|
ز جیبش مهرهی خورشید رخشا |
|
|
تو گفتی کز نهان اهریمن زشت |
|
شبیخون زد به یزدان توانا |
|
|
برون پرید روز از روزن مهر |
|
نهان شد در پس دیوار فردا |
|
|
شب تاری درآمد لرز لرزان |
|
چو کور بیعصا در سخت سرما |
|
|
ز برق او را به کف شمعی که هر دم |
|
فرو مرد از نهیب باد نکبا |
|
|
طبیعت خنده زد چون خندهی شیر |
|
زمانه نعره زد چون غول کانا |
|
|
زمین پنهان شد اندر موج باران |
|
که از هر سو درآمد بی محابا |
|
|
خروشان و شتابان رود کارون |
|
در افزوده به بالا و به پهنا |
|
|
رخ سرخش غبار آلود و تیره |
|
چو روی مرد جنگی روز هیجا |
|
|
ز هر سو موجها انگیخت چون کوه |
|
که شد کوه از نهیبش زیر و بالا |
|
|
به تیغ موجهایش کف نشسته |
|
چو برف دی مهی بر کوه خارا |
|