ملک الشعرا بهار (مسمط ها)/سعدیا! چون تو کجا نادره گفتاری هست؟

by ملک الشعرا بهار

	سعدیا! چون تو کجا نادره گفتاری هست؟			یا چو شیرین سخنت نخل شکرباری هست؟
	یا چو بستان و گلستان تو گلزاری هست؟			هیچم ار نیست، تمنای توام باری هست
	مشنو ای دوست! که غیر از تو مرا یاری هست			یا شب و روز بجز فکر توام کاری هست »
	لطف گفتار تو شد دام ره مرغ هوس			به هوس بال زد و گشت گرفتار قفس
	پایبند تو ندارد سر دمسازی کس			موسی اینجا بنهد رخت به امید قبس
	« به کمند سر زلفت نه من افتادم و بس			که به هر حلقه‌ی زلف تو گرفتاری هست »
	بی‌گلستان تو در دست بجز خاری نیست			به ز گفتار تو بی‌شائبه گفتاری نیست
	فارغ از جلوه‌ی حسنت در و دیواری نیست			ای که در دار ادب غیر تو دیاری نیست!
	« گر بگویم که مرا با تو سر و کاری نیست			در و دیوار گواهی بدهد کاری هست »
	دل ز باغ سخنت ورد کرامت بوید			پیرو مسلک تو راه سلامت پوید
	دولت نام توحاشا که تمامت جوید			کآب گفتار تو دامان قیامت شوید
	« هرکه عیبم کند از عشق و ملامت گوید			تا ندیده است تو را، بر منش انکاری هست »
	روز نبود که به وصف تو سخن سر نکنم			شب نباشد که ثنای تو مکرر نکنم
	منکر فضل تو را نهی ز منکر نکنم			نزد اعمی صفت مهر منور نکنم
	« صبر بر جور رقیبت چه کنم گر نکنم؟			همه دانند که در صحبت گل خاری هست »
	هرکه را عشق نباشد، نتوان زنده شمرد			وآن که جانش ز محبت اثری یافت، نمرد
	تربت پارس، چو جان جسم تو در سینه فشرد			لیک در خاک وطن آتش عشقت نفسرد
	« باد، خاکی ز مقام تو بیاورد و ببرد			آب هر طیب که در طبله‌ی عطاری هست »
	سعدیا! نیست به کاشانه‌ی دل غیر تو کس			تا نفس هست، به یاد تو برآریم نفس
	ما بجز حشمت و جاه تو نداریم هوس			ای دم گرم تو آتش زده در ناکس و کس!
	« نه من خام طمع عشق تو می‌ورزم و بس			که چو من سوخته در خیل تو بسیاری هست »
	کام جان پر شکر از شعر چو قند تو بود			بیت معمور ادب طبع بلند تو بود
	زنده جان بشر از حکمت و پند تو بود			سعدیا! گردن جانها به کمند تو بود
	« من چه در پای تو ریزم که پسند تو بود؟			سر و جان را نتوان گفت که مقداری هست »
	راستی دفتر سعدی به گلستان ماند			طیباتش به گل و لاله و ریحان ماند
	اوست پیغمبر و آن نامه به فرقان ماند			وآن که او را کند انکار، به شیطان ماند
	« عشق سعدی نه حدیثی است که پنهان ماند			داستانی است که بر هر سر بازاری هست »