| | | | | | |
| |
در خمار می دوشینم ای نیک حبیب |
|
آب انگور دو سالینه‌م فرموده طبیب |
|
| |
آب انگور فرازآور یا خون مویز |
|
که مویز ای عجبی هست به انگور قریب |
|
| |
شود انگور زبیب آنگه کش خشک کنی |
|
چون بیاغاری انگور شود، خشک زبیب |
|
| |
این زبیب ای عجبی مرده‌ی انگور بود |
|
چون ورا تر کنی زنده شود اینت غریب |
|
| |
می بباید که کند مستی و بیدار کند |
|
چه مویزی و چه انگوری، ای نیک حبیب |
|
| |
ما بسازیم یکی مجلس، امروزین روز |
|
چون برون آید از مسجد آدینه خطیب |
|
| |
بنشینیم همه عاشق و معشوق به هم |
|
نه ملامتگر ما را و نه نظاره رقیب |
|
| |
می دیرینه گساریم به فرعونی جام |
|
از کف سیم بناگوشی با کف خضیب |
|
| |
جرعه برخاک همی‌ریزیم از جام شراب |
|
جرعه بر خاک همی‌ریزد آزاده ادیب |
|
| |
ناجوانمردی بسیار بود، چون نبود |
|
خاک را از قدح مرد جوانمرد نصیب |
|
