| | | | | | |
| |
نوروز درآمد ای منوچهری |
|
با لاله‌ی لعل و با گل خمری |
|
| |
مرغان زبان گرفته را یکسر |
|
بگشاده زبان رومی و عبری |
|
| |
یک مرغ سرود پارسی گوید |
|
یک مرغ سرود ماورالنهری |
|
| |
در زمجره شد چو مطربان، بلبل |
|
در زمزمه شد چو موبدان، قمری |
|
| |
ماند ورشان به مقری کوفی |
|
ماند ورشان به مقری بصری |
|
| |
در دامن کوه، کبک شبگیران |
|
در رفت به هم به رقص با کدری |
|
| |
بر پر الفی کشید و نتوانست |
|
خمیده کشید الف ز بی‌صبری |
|
| |
بر پربکشید هفت الف یا نه |
|
از بی‌قلمی و یا ز بی‌حبری |
|
| |
طوطی به حدیث و قصه اندر شد |
|
با مردم روستایی و شهری |
|
| |
پیراهنکی برید و شلواری |
|
از بیرم سرخ و از گل حمری |
|
| |
پیراهنکی بی‌آستین، لیکن |
|
شلوار چو آستین بوعمری |
|
| |
هدهد چو کنیزکیست دوشیزه |
|
با زلف ایاز و دیده‌ی فخری |
|
| |
بر فرق زده‌ست شانه‌ای شیزین |
|
بی‌گیسو یکی دراز از غمری |
|
| |
بر شاخ درخت ارغوان بلبل |
|
ماند به جمیل معمر عذری |
|
| |
بی وزن عروض شعرها گوید |
|
شاعر نبود بدین نکو شعری |
|
| |
طاووس مدیح عنصری خواند |
|
دراج مسمط منوچهری |
|
| |
بر برگ سپید یاسمین تر |
|
بر ریخت قرابه‌ی می حمری |
|
| |
جنبید سر خجسته نتواند |
|
برگردن کوتهش ز پر عطری |
|
| |
خون دل لاله در دل لاله |
|
افسرده شد از نهیب کم عمری |
|
| |
صد گردنک زبرجدین دیدی |
|
بر یک تن خرد نرگس بری |
|
| |
زرین سرکی فراز هر گردن |
|
شش گوش بر او ز سیم هل تدری؟ |
|
| |
شمشاد نگر بدان نکوزلفی |
|
گلنار نگر بدان نکوچهری |
|
| |
ای تازه بهار! سخت پدرامی |
|
پیرایه‌ی دره و زیور عصری |
|
| |
با رنگ و نگار جنت العدنی |
|
با نور و ضیاء لیلةالقدری |
|
| |
از بوی بدیع و از نسیم خوش |
|
چون نافه‌ی مشک و عنبر تری |
|
| |
وز رنگ و نگار و صورت نیکو |
|
چون قصر ملک محمد قصری |
|
| |
میر اجل مظفر عادل |
|
قطب کرم و نتیجه حری |
|
| |
با چهره‌ی ماه و طلعت زهره |
|
با زهره‌ی شیر و عفت زهری |
|
| |
برداشته زرق مهتر و کهتر |
|
دریافته طبع بری و بحری |
|
| |
افزون به شرف ز شرقی و غربی |
|
افزون به نسب ز تیمی و بکری |
|
| |
بریده چو طبع ممن از مرتد |
|
از بددلی و بدی و بدمهری |
|
| |
با مهره‌ی آهنین دبوس او |
|
بر مهره‌ی پشت شیر نر بگری |
|
| |
گر سنگ ده آسیا فرو افتد |
|
در پیش رخش ز کوکب دری |
|
| |
از پس نجهد دلش به یک ذره |
|
کس را نبود دلی بدین نری |
|
| |
ور زانکه بغردی بناگاهان |
|
پیرامن او پلنگ یا ببری |
|
| |
زان جانب خویش ننگرد زین سو |
|
از ننگ حقارت و ز بی‌قدری |
|
| |
میرا! ملکا! ستاره و بدرا! |
|
میری، ملکی، ستاره و بدری |
|
| |
گر یمن کسی طلب کند، یمنی |
|
ور یسر کسی طلب کند، یسری |
|
| |
دیوانه طناب کاغذین ندرد |
|
چونانکه تو صف آهنین دری |
|
| |
چون تیغ که شاخ گندنا برد |
|
تو سنگ بزرگ آسیا بری |
|
| |
آنگاه که شعر تازی آغازی |
|
همتای لبید و اوس بن حجری |
|
| |
وانگاه که شعر پارسی گویی |
|
استاد شهید و میر بونصری |
|
| |
با جام به بزم، خیر برخیری |
|
با تیغ، به رزم، شر بر شری |
|
| |
در حرب، هزار کیمیا دانی |
|
چون حارث ابن ظالم المری |
|
| |
تا هست خلاف شیعی و سنی |
|
تا هست وفاق طبعی و دهری |
|
| |
تا «فاتحةالکتاب» برخواند |
|
اندر عرب و عجم یکی مقری |
|
| |
در دولت فرخجسته آزادی |
|
در دایره‌ی سپهر بی‌غدری |
|
