| | | | | | |
|
تخته اول که الف نقش بست |
|
بر در محجوبه احمد نشست |
|
|
حلقه حی را کالف اقلیم داد |
|
طوق ز دال و کمر از میم داد |
|
|
لاجرم او یافت از آن میم و دال |
|
دایره دولت و خط کمال |
|
|
بود درین گنبد فیروزه خشت |
|
تازه ترنجی زسرای بهشت |
|
|
رسم ترنجست که در روزگار |
|
پیش دهد میوه پس آرد بهار |
|
|
کنت نبیا چو علم پیش برد |
|
ختم نبوت به محمد سپرد |
|
|
مه که نگین دان زبرجد شدست |
|
خاتم او مهر محمد شدست |
|
|
گوش جهان حلقه کش میم اوست |
|
خود دو جهان حلقه تسلیم اوست |
|
|
خواجه مساح و مسیحش غلام |
|
آنت بشیر اینت مبشر به نام |
|
|
امی گویا به زبان فصیح |
|
از الف آدم و میم مسیح |
|
|
همچو الف راست به عهد و وفا |
|
اول و آخر شده بر انبیا |
|
|
نقطه روشنتر پرگار کن |
|
نکته پرگارترین سخن |
|
|
از سخن او ادب آوازهای |
|
وز کمر او فلک اندازهای |
|
|
کبر جهان گرچه بسر بر نکرد |
|
سر به جهان هم به جهان در نکرد |
|
|
عصمتیان در حرمش پردگی |
|
عصمت از او یافته پروردگی |
|
|
تربتش از دیده جنایت ستان |
|
غربتش از مکه جبایت ستان |
|
|
خامشی او سخن دلفروز |
|
دوستی او هنر عیب سوز |
|
|
فتنه فرو کشتن ازو دلپذیر |
|
فتنه شدن نیز برو ناگزیر |
|
|
بر همه سر خیل و سر خیر بود |
|
قطب گرانسنگ سبک سیر بود |
|
|
شمع الهی ز دل افروخته |
|
درس ازل تا ابد آموخته |
|
|
چشمه خورشید که محتاج اوست |
|
نیم هلال از شب معراج اوست |
|
|
تخت نشین شب معراج بود |
|
تخت نشان کمر و تاج بود |
|
|
داده فراخی نفس تنگ را |
|
نعل زده خنگ شب آهنگ را |
|
|
از پی باز آمدنش پای بست |
|
موکبیان سخن ابلق بدست |
|
|
چون تک ابلق بتمامی رسید |
|
غاشیه داری به نظامی رسید |
|