| | | | | | |
|
جنبش اول که قلم برگفت |
|
حرف نخستین ز سخن درگرفت |
|
|
پرده خلوت چو برانداختند |
|
جلوت اول به سخن ساختند |
|
|
تا سخن آوازه دل در نداد |
|
جان تن آزاده به گل در نداد |
|
|
چون قلم آمد شدن آغاز کرد |
|
چشم جهان را به سخن باز کرد |
|
|
بی سخن آوازه عالم نبود |
|
این همه گفتند و سخن کم نبود |
|
|
در لغت عشق سخن جان ماست |
|
ما سخنیم این طلل ایوان ماست |
|
|
خط هر اندیشه که پیوستهاند |
|
بر پر مرغان سخن بستهاند |
|
|
نیست درین کهنه نوخیزتر |
|
موی شکافی ز سخن تیزتر |
|
|
اول اندیشه پسین شمار |
|
هم سخنست این سخن اینجا بدار |
|
|
تاجوران تاجورش خواندهاند |
|
واندگران آندگرش خواندهاند |
|
|
گه بنوای علمش برکشند |
|
گه بنگار قلمش درکشند |
|
|
او ز علم فتح نمایندهتر |
|
وز قلم اقلیم گشایندهتر |
|
|
گرچه سخن خود ننماید جمال |
|
پیش پرستنده مشتی خیال |
|
|
ما که نظر بر سخن افکندهایم |
|
مرده اوئیم و بدو زندهایم |
|
|
سرد پیان آتش ازو تافتند |
|
گرم روان آب درو یافتند |
|
|
اوست درین ده زده آبادتر |
|
تازهتر از چرخ و کهن زادتر |
|
|
رنگ ندارد ز نشانی که هست |
|
راست نیاید بزبانی که هست |
|
|
با سخن آنجا که برآرد علم |
|
حرف زیادست و زبان نیز هم |
|
|
گرنه سخن رشته جان تافتی |
|
جان سر این رشته کجا یافتی |
|
|
ملک طبیعت به سخن خوردهاند |
|
مهر شریعت به سخن کردهاند |
|
|
کان سخن ما و زر خویش داشت |
|
هر دو به صراف سخن پیش داشت |
|
|
کز سخن تازه و زر کهن |
|
گوی چه به گفت سخن به سخن |
|
|
پیک سخن ره بسر خویش برد |
|
کس نبرد آنچه سخن پیش برد |
|
|
سیم سخن زن که درم خاک اوست |
|
زر چه سگست آهوی فتراک اوست |
|
|
صدرنشین تر ز سخن نیست کس |
|
دولت این ملک سخن راست بس |
|
|
هرچه نه دل بیخبرست از سخن |
|
شرح سخن بیشترست از سخن |
|
|
تا سخنست از سخن آوازه باد |
|
نام نظامی به سخن تازه باد |
|