| | | | | | |
| |
دادگری دید برای صواب |
|
صورت بیدادگری را به خواب |
|
| |
گفت خدا با تو ظالم چه کرد |
|
در شبت از روز مظالم چه کرد |
|
| |
گفت چو بر من به سر آمد حیات |
|
در نگریدم به همه کاینات |
|
| |
تا به من امید هدایت کراست |
|
یا به خدا چشم عنایت کراست |
|
| |
در دل کس شفقتی از من نبود |
|
هیچکسی را به کرم ظن نبود |
|
| |
لرزه درافتاد به من بر چو بید |
|
روی خجل گشته و دل ناامید |
|
| |
طرح به غرقاب درانداختم |
|
تکیه به آمرزش حق ساختم |
|
| |
کی من مسکین به تو در شرمسار |
|
از خجلان درگذر و درگذار |
|
| |
گرچه ز فرمان تو بگذشته‌ام |
|
رد مکنم کز همه رد گشته‌ام |
|
| |
یا ادب من به شراری بکن |
|
یا به خلاف همه کاری بکن |
|
| |
چون خجلم دید ز یاری رسان |
|
یاری من کرد کس بیکسان |
|
| |
فیض کرم را سخنم درگرفت |
|
یار من افکند و مرا برگرفت |
|
| |
هر نفسی کان به ندامت بود |
|
شحنه غوغای قیامت بود |
|
| |
جمله نفسهای تو ای باد سنج |
|
کیل زیانست و ترازوی رنج |
|
| |
کیل زیان سال و مهت بوده گیر |
|
این مه و این سال بپیموده گیر |
|
| |
مانده ترازوی تو بی سنگ و در |
|
کیل تهی گشته و پیمانه پر |
|
| |
سنگ زمی سنگ ترازو مکن |
|
مهره گل مهره بازو مکن |
|
| |
یکدرمست آنچه بدو بنده‌ای |
|
یک نفست آنچه بدو زنده‌ای |
|
| |
هر چه در این پرده ستانی بده |
|
خود مستان تا بتوانی بده |
|
| |
تا بود آنروز که باشد بهی |
|
گردنت آزاد و دهانت تهی |
|
| |
وام یتیمان نبود دامنت |
|
بارکش پیره‌زنان گردنت |
|
| |
باز هل این فرش کهن پوده را |
|
طرح کن این دامن آلوده را |
|
| |
یا چو غریبان پی ره توشه گیر |
|
یا چو نظامی ز جهان گوشه گیر |
|
