| | | | | | |
|
رهروی از جمله پیران کار |
|
میشد و با پیر مریدی هزار |
|
|
پیر در آن بادیه یک باد پاک |
|
داد بضاعت به امینان خاک |
|
|
هر یک از آن آستنی برفشاند |
|
تا همه رفتند و یکی شخص ماند |
|
|
پیر بدو گفت چه افتاد رای |
|
کان همه رفتند و تو ماندی بجای |
|
|
گفت مرید ای دل من جای تو |
|
تاج سرم خاک کف پای تو |
|
|
من نه بباد آمدم اول نفس |
|
تا بهمان باد شوم باز پس |
|
|
منتظر داد به دادی شود |
|
و آمده باد به بادی شود |
|
|
زود رو و زود نشین شد غبار |
|
زان بیکی جای ندارد قرار |
|
|
کوه به آهستگی آمد به جای |
|
از سر آنست چنین دیر پای |
|
|
پرده دری پیشه دوران بود |
|
بارکشی کار صبوران بود |
|
|
بارکش زهد شو ارتر نه |
|
بار طبیعت مکش ار خر نه |
|
|
تا خط زهد تو مزور نشد |
|
دیده بدوتر شد و او تر نشد |
|
|
زهد که در زرکش سلطان بود |
|
قصه زنبیل و سلیمان بود |
|
|
شمع که هر شب به زر افشانیست |
|
زیر قبا زاهد پنهانیست |
|
|
زهد غریبست به میخانه در |
|
گنج عزیزاست به ویرانه در |
|
|
زهد نظامی که طرازی خوشست |
|
زیر نشین علم زر کشست |
|