| | | | | | |
|
لعبت بازی پس این پرده هست |
|
گرنه بر او این همه لعبت که بست |
|
|
دیده دل محرم این پرده ساز |
|
تا چه برون آید از این پرده راز |
|
|
در پس این پرده زنگار گون |
|
عاریتانند ز غایت برون |
|
|
گوهر چشم از ادب افروخته |
|
بر کمر خدمت دل دوخته |
|
|
هیچ در این نقطه پرگار نیست |
|
کز خط این دایره بر کار نیست |
|
|
این دو سه مرکب که به زین کردهاند |
|
از پی ما دست گزین کردهاند |
|
|
پیشتر از جنبش این تازگان |
|
نوسفران و کهن آوازگان |
|
|
پایگه عشق نه ما کردهایم؟ |
|
دستکش عشق نه ما خوردهایم؟ |
|
|
در دو جهان عیب و هنر بستهاند |
|
هر دو به فتراک تو بربستهاند |
|
|
نیست جهانرا چو تو همخانهای |
|
مرغ زمین را ز تو به دانهای |
|
|
بگذر از این مرغ طبیعت خراش |
|
بر سر اینمرغ چو سیمرغ باش |
|
|
مرغ قفس پر که مسیحای تست |
|
زیر تو پر دارد و بالای تست |
|
|
یا ز قفس چنگل او کن جدا |
|
یا قفس خویش بدو کن رها |
|
|
تا بنه چون سوی ولایت برد |
|
در پر خویشت بحمایت برد |
|
|
چون گذری زین دو سه دهلیز خاک |
|
لوحتر از تو بشویند پاک |
|
|
ختم سپیدی و سیاهی شوی |
|
محرم اسرار الهی شوی |
|
|
سهل شوی بر قدم انبیا |
|
اهل شوی در حرم کبریا |
|
|
راه دو عالم که دو منزل شدست |
|
نیم ره یکنفس دل شدست |
|
|
آنکه اساس تو بر این گل نهاد |
|
کعبه جان در حرم دل نهاد |
|
|
نقش قبول از دل روشن پذیر |
|
گرد گلیم سیه تن مگیر |
|
|
سرمه کش دیده نرگس صباست |
|
رنگرز جامه مس کیمیاست |
|
|
تن چه بود ریزش مشتی گلست |
|
هم دل و هم دل که سخن با دلست |
|
|
بنده دل باش که سلطان شوی |
|
خواجه عقل و ملک جان شوی |
|
|
نرمی دل میطلبی نیفهوار |
|
نافه صفت تن بدرشتی سپار |
|
|
ایکه ترابه ز خشن جامه نیست |
|
حکم بر ابریشم بادامه نیست |
|
|
خوبی آهو ز خشن پوستیست |
|
رقش از آن نامزد دوستیست |
|
|
مشک بود در خشن آرام گیر |
|
گردد پر کنده چو پو شد حریر |
|
|
گر شکری با نفس تنگ ساز |
|
ور گهری با صدف سنگ ساز |
|
|
گاه چو شب نعل سحرگاه باش |
|
گه چو سحر زخمه گه آه باش |
|
|
بار عنا کش به شب قیرگون |
|
هر چه عنا بیش عنایت فزون |
|
|
ز اهل وفا هرکه بجائی رسید |
|
بیشتر از راه عنائی رسید |
|
|
نزل بلا عافیت انبیاست |
|
وانچه ترا عافیت آید بلاست |
|
|
زخم بلا مرهم خودبینیست |
|
تلخی می مایه شیرینست |
|
|
حارسی اژدرها گنج راست |
|
خازنی راحتها رنج راست |
|
|
سرو شو از بند خود آزاد باش |
|
شمع شو از خوردن خود شاد باش |
|
|
رنج ز فریاد بری ساحتست |
|
در عقب رنج رسی راحتست |
|
|
چرخ نبندد گرهی بر سرت |
|
تا نگشاید گرهی دیگرت |
|
|
در سفری کان ره آزادیست |
|
شحنه غم پیش رو شادیست |
|