| | | | | | |
|
پادشهی بود رعیت شکن |
|
وز سر حجت شده حجاج فن |
|
|
هرچه به تاریک شب از صبح زاد |
|
بر در او درج شدی بامداد |
|
|
رفت یکی پیش ملک صبحگاه |
|
راز گشایندهتر از صبح و ماه |
|
|
از قمر اندوخته شب بازیی |
|
وز سحر آموخته غمازیی |
|
|
گفت فلان پیر ترا در نهفت |
|
خیره کش و ظالم و خونریز گفت |
|
|
شد ملک از گفتن او خشمناک |
|
گفت هم اکنون کنم او را هلاک |
|
|
نطع بگسترد و بر او ریگ ریخت |
|
دیو ز دیوانگیش میگریخت |
|
|
شد ببر پیر جوانی چو باد |
|
گفت ملک بر تو جنایت نهاد |
|
|
پیشتر از خواندن آن دیو رای |
|
خیز و بشو تاش بیاری بجای |
|
|
پیر وضو کرد و کفن برگرفت |
|
پیش ملک رفت و سخن درگرفت |
|
|
دست بهم سود شه تیز رای |
|
وز سر کین دید سوی پشت پای |
|
|
گفت شنیدم که سخن راندهای |
|
کینه کش و خیره کشم خواندهای |
|
|
آگهی از ملک سلیمانیم |
|
دیو ستمگاره چرا خوانیم |
|
|
پیر بدو گفت نه من خفتهام |
|
زانچه تو گفتی بترت گفتهام |
|
|
پیر و جوان بر خطر از کار تو |
|
شهر و ده آزرده ز پیکار تو |
|
|
منکه چنین عیب شمار توأم |
|
در بد و نیک آینهدار توأم |
|
|
راستیم بین و به من دار هش |
|
گرنه چنینست بدارم بکش |
|
|
پیر چو بر راستی اقرار کرد |
|
راستیش در دل شه کار کرد |
|
|
چون ملک از راستیش پیش دید |
|
راستی او کژی خویش دید |
|
|
گفت حنوط و کفنش برکشید |
|
غالیه و خلعت ما درکشید |
|
|
از سر بیدادگری گشت باز |
|
دادگری گشت رعیت نواز |
|
|
راستی خویش نهان کس نکرد |
|
در سخن راست زیان کن نکرد |
|
|
راستی آور که شوی رستگار |
|
راستی از تو ظفر از کردگار |
|
|
گر سخن راست بود جمله در |
|
تلخ بود تلخ که الحق مر |
|
|
چون به سخن راستی آری بجای |
|
ناصر گفتار تو باشد خدای |
|
|
طبع نظامی و دلش راستند |
|
کارش ازین راستی آراستند |
|