| | | | | | |
|
کودکی از جمله آزادگان |
|
رفت برون با دو سه همزادگان |
|
|
پای چو در راه نهاد آن پسر |
|
پویه همی کرد و درآمد به سر |
|
|
پایش ازان پویه درآمد ز دست |
|
مهر دل و مهره پشتش شکست |
|
|
شد نفس آن دو سه همسال او |
|
تنگتر از حادثه حال او |
|
|
آنکه ورا دوسترین بود گفت |
|
در بن چاهیش بباید نهفت |
|
|
تا نشود راز چو روز آشکار |
|
تا نشویم از پدرش شرمسار |
|
|
عاقبت اندیشترین کودکی |
|
دشمن او بود در ایشان یکی |
|
|
گفت همانا که در این همرهان |
|
صورت این حال نماند نهان |
|
|
چونکه مرا زین همه دشمن نهند |
|
تهمت این واقعه بر من نهند |
|
|
زی پدرش رفت وخبردار کرد |
|
تا پدرش چاره آن کار کرد |
|
|
هرکه درو جوهر دانائیست |
|
بر همه چیزیش توانائیست |
|
|
بند فلک را که تواند گشاد؟ |
|
آنکه بر او پای تواند نهاد |
|
|
چون ز کم و بیش فلک درگذشت |
|
کار نظامی ز فلک برگذشت |
|