| | | | | | |
|
بامدادان که صبح زرین تاج |
|
کرسی از زر نهاد و تخت از عاج |
|
|
کار داران و کار فرمایان |
|
هم قویدست و هم قویرایان |
|
|
از عرب تا عجم سوار شدند |
|
سوی شیران کارزار شدند |
|
|
شیرداران دو شیر مردم خوار |
|
یله کردند بر نشانه کار |
|
|
شیر با شیر درهم افکندند |
|
گور بهرام گور میکندند |
|
|
شیر داری ازان میانه دلیر |
|
تاج بنهاد در میان دو شیر |
|
|
تاج زر در میان شیر سیاه |
|
چون به کام دو اژدها یک ماه |
|
|
مه به آواز طشت رسته ز میغ |
|
نه به طشت تهی به طشت و به تیغ |
|
|
میزدند آن دو شیر کینه سگال |
|
بر زمین چون دو اژدها دنبال |
|
|
یعنی این تاج زر ز ما که برد |
|
غارت از شیر و اژدها که برد |
|
|
آگهیشان نه ز آهنین جگری |
|
شیرگیری و اژدها شکری |
|
|
گرد بر گرد آن دو شیر عظیم |
|
کس یک آماجگه نگشت از بیم |
|
|
فتوی آن شد که شیر دل بهرام |
|
سوی شیران کند نخست خرام |
|
|
گر ستاند ز شیر تاج اوراست |
|
جام زرین و تخت عاج اوراست |
|
|
ورنه از تخت رای بردارد |
|
روی بر سوی جای خویش آرد |
|
|
شاه بهرام ازین قرار نگشت |
|
سوی شیر آمد از تنیزه دشت |
|
|
در در و دشت هیچ پشته نبود |
|
که بران پشته شیر کشته نبود |
|
|
سر صد شیر کنده بود زیال |
|
بود عمرش هنوز بیست و دو سال |
|
|
آنکه صد شیر ازو زبون باشد |
|
او زبون دو شیر چون باشد |
|
|
در کمر چست کرد عطف قبا |
|
در دم شیر شد چو باد صبا |
|
|
بانگ بر زد به تند شیران زود |
|
وز میان دو شیر تاج ربود |
|
|
چونکه شیران دلیریش دیدند |
|
شیرگیری و شیریش دیدند |
|
|
حمله بردند چون تنومندان |
|
دشنه در دست و تیغ در دندان |
|
|
تا سر تاجور به چنگ آرند |
|
بر جهانگیر کار تنگ آرند |
|
|
شه به تادیبشان چو رای افکند |
|
سر هردو به زیر پای افکند |
|
|
پنجهشان پاره کرد و دندان خرد |
|
سرو تاج از میان شیران برد |
|
|
تاج بر سر نهاد و شد بر تخت |
|
بختیاری چنین نماید بخت |
|
|
بردن تاجش از میان دو شیر |
|
روبهان را ز تخت کرد به زیر |
|