| | | | | | |
| |
بس کن ای جادوی سخن پیوند |
|
سخن رفته چند گوئی چند |
|
| |
چون گل از کام خود برار نفس |
|
کام تو عطرسازی کام تو بس |
|
| |
آنچنان رفت عهد من ز نخست |
|
باکه؟ با آنکه عهد اوست درست |
|
| |
کانچه گوینده دگر گفتست |
|
ما به می خوردنیم و او خفتنست |
|
| |
بازش اندیشه مال خود نکنم |
|
بد بود بد خصال خود نکنم |
|
| |
تا توانم چو باد نوروزی |
|
نکنم دعوی کهن دوزی |
|
| |
گرچه در شیوه گهر سفتن |
|
شرط من نیست گفته واگفتن |
|
| |
لیک چون ره به گنج خانه یکیست |
|
تیرها گر دو شد نشانه یکیست |
|
| |
چون نباشد ز باز گفت گزیر |
|
دانم انگیخت از پلاس حریر |
|
| |
دو مطرز به کیمیای سخن |
|
تازه کردند نقدهای کهن |
|
| |
آن ز مس کرد نقره نقره خاص |
|
وین کند نقره را به زر خلاص |
|
| |
مس چو دیدی که نقره شد به عیار |
|
نقره گر زر شود شگفت مدار |
|
| |
عقد پیوند این سریر بلند |
|
این چنین داد عقد را پیوند |
|
| |
که چو بهرام‌گور گشت آگاه |
|
زانچ بیگانه‌ای ربود کلاه |
|
| |
بر طلب کردن کلاه کیان |
|
کینه را در گشاد و بست میان |
|
| |
داد نعمان منذرش یاری |
|
در طلب کردن جهانداری |
|
| |
گنج از آن بیشتر که شاید گفت |
|
گوهر افزون از آنکه شاید سفت |
|
| |
لشگر انگیخت بیش از اندازه |
|
کینه‌ور تیز گشت و کین تازه |
|
| |
از یمن تا عدن ز روی شمار |
|
در هم افتاد صدهزار سوار |
|
| |
همه پولاد پوش و آهن خای |
|
کین کش و دیو بند و قلعه گشای |
|
| |
هر یکی در نورد خود شیری |
|
قایم کشوری به شمشیری |
|
| |
در روارو فتاد موکب شاه |
|
نم به ماهی رسید و گرد به ماه |
|
| |
ناله کرنای و روئین خم |
|
در جگر کرده زهره‌ها را گم |
|
| |
کوس روئین بلند کرد آواز |
|
زخمه بر کاسه ریخت کاسه‌نواز |
|
| |
کوه و صحرا ز بس نفیر و خروش |
|
بر طبقهای آسمان زد جوش |
|
| |
لشگری بیشتر ز مور و ملخ |
|
گرم کینه چو آتش دوزخ |
|
| |
پایگه جوی تخت شاه شدند |
|
وز یمن سوی تختگاه شدند |
|
| |
آگهی یافت تخت گیر جهان |
|
کاژدهائی دگر گشاد دهان |
|
| |
بر زمین آمد آسمان را میل |
|
وز یمن سر برآورید سهیل |
|
| |
شیر نر پنجه برگشاد به زور |
|
تا کند خصم را چو گور به گور |
|
| |
تخت گیرد کلاه بستاند |
|
بنشیند غبار بنشاند |
|
| |
نامداران و موبدان سپاه |
|
همه گرد آمدند بر در شاه |
|
| |
انجمن ساختند و رای زدند |
|
سرکشی را به پشت پای زدند |
|
| |
رای ایشان بدان کشید انجام |
|
که نویسند نامه بر بهرام |
|
| |
هرچه فرمود عقل بنوشتند |
|
پوست ناکنده دانه را کشتند |
|
| |
کاتب نامه سخن پرداز |
|
در سخن داد شرح حال دراز |
|
| |
نامه چون شد نبشته پیچیدند |
|
رفتن راه را بسیچیدند |
|
| |
چون رسیدند و آمدند فرود |
|
شاه نو را زمانه داد درود |
|
| |
حاجیان دل به کارشان دادند |
|
بار جستند و بارشان دادند |
|
| |
داد بهرام شاه دستوری |
|
تا فراتر شوند ازان دوری |
|
| |
پیش رفتند با هزار هراس |
|
سجده بردند و داشتند سپاس |
|
| |
آن کزان جمله گوی دانش برد |
|
بر سر نامه بوسه داد و سپرد |
|
| |
نامه را مهر برگشاد دبیر |
|
خواند بر شهریار کشور گیر |
|
