| | | | | | |
| |
شاه روزی رسیده بود ز دشت |
|
در خورنق به خرمی می‌گشت |
|
| |
حجره‌ای خاص دید در بسته |
|
خازن از جستجوی آن رسته |
|
| |
شه در آن حجره نانهاده قدم |
|
خاصگان و خزینه‌داران هم |
|
| |
گفت این خانه قفل بسته چراست |
|
خازن خانه کو کلید کجاست |
|
| |
خازن آمد به شه سپرد کلید |
|
شاه چون قفل بر گشاد چه دید |
|
| |
خانه‌ای دید چون خزانه گنج |
|
چشم بیننده زو جواهر سنج |
|
| |
خوشتر از صد نگار خانه چین |
|
نقش آن کارگاه دست گزین |
|
| |
هرچه در طرز خرده کاری بود |
|
نقش دیوار آن عماری بود |
|
| |
هفت پیکر در او نگاشته خوب |
|
هر یکی زان به کشوری منسوب |
|
| |
دختر رای هند فورک نام |
|
پیکری خوبتر ز ماه تمام |
|
| |
دخت خاقان بنام یغما ناز |
|
فتنه لعبتان چین و طراز |
|
| |
دخت خوارزم شاه نازپری |
|
کش خرامی بسان کبک دری |
|
| |
دخت قلاب شاه نسرین نوش |
|
ترک چینی طراز رومی پوش |
|
| |
دختر شاه مغرب آزریون |
|
آفتابی چو ماه روز افزون |
|
| |
دختر قیصر همایون رای |
|
هم همایون و هم به نام همای |
|
| |
دخت کسری ز نسل کیکاووس |
|
درستی نام و خوب چون طاوس |
|
| |
در یکی حلقه حمایل بست |
|
کرده این هفت پیکر از یک دست |
|
| |
هر یکی با هزار زیبائی |
|
گوهر افروز نور بینائی |
|
| |
در میان پیکری نگاشته نغز |
|
کان همه پوست بود وین همه مغز |
|
| |
نوخطی در نشانده در کمرش |
|
غالیه خط کشیده بر قمرش |
|
| |
چون سهی سرو برفراخته سر |
|
زده در سیم تاج تا به کمر |
|
| |
آن بتان دیده برنهاده بدو |
|
هر یکی دل به مهر داده بدو |
|
| |
او در آن لعبتان شکر خنده |
|
وانهمه پیش او پرستنده |
|
| |
بر نوشته دبیر پیکر او |
|
نام بهرام گور بر سر او |
|
| |
کان چنانست حکم هفت اختر |
|
کاین جهان جوی چون برآرد سر |
|
| |
هفت شهزاده راز هفت اقلیم |
|
در کنار آورد چو در یتیم |
|
| |
مانه این دانه را به خود کشتیم |
|
آنچه اختر نمود بنوشتیم |
|
| |
گفت تا باشد از نمونش رای |
|
گفتن از ما و ساختن ز خدای |
|
| |
شاه بهرام کین فسانه بخواند |
|
در فسون فلک شگفت بماند |
|
| |
مهر آن دختران زیباروی |
|
در دلش جای کرده موی به موی |
|
| |
مادیانان گشن و فحل شموس |
|
شیرمردی جوان و هفت عروس |
|
| |
رغبت کام چون فزون فکند |
|
دل تقاضای کام چون نکند |
|
| |
گرچه آن کارنامه راه زدش |
|
شادمانی شد از یکی به صدش |
|
| |
زانکه بر عمرش استواری داد |
|
بر مرادش امیدواری داد |
|
| |
در مدارای مرد کار کند |
|
هرچه او را امیدوار کند |
|
| |
شه چو زان خانه رخت بیرون برد |
|
قفل بر زد به خازنش بسپرد |
|
| |
گفت اگر بشنوم که هیچکسی |
|
قفل ازین در جدا کند نفسی |
|
| |
هم در این خانه خون او ریزم |
|
سرش از گردنش درآویزم |
|
| |
در همه خیل خانه از زن و مرد |
|
سوی آن خانه کس نگاه نکرد |
|
| |
وقت وقتی که شاه گشتی مست |
|
سوی آن در شدی کلید به دست |
|
| |
در گشادی و در شدی به بهشت |
|
دیدی آن نقشهای خوب سرشت |
|
| |
مانده چون تشنه‌ای برابر آب |
|
به تمنای آن شدی در خواب |
|
| |
تا برون شد سر شکارش بود |
|
کامد آن خانه غمگسارش بود |
|
