نظامی (هفت پیکر)/چون فروزنده شد به عکس و عیار

by نظامی

	چون فروزنده شد به عکس و عیار			نقد این گنجه خیز رومی کار
	نام شاهنشهی برو بستم			کاب گیرد ز نقش او دستم
	شاه رومی قبای چینی تاج			جزیتش داده چین و روم خراج
	یافته از ره اصول و فروع			بخت ایشوع و رای بختیشوع
	بر زمین بوسش آسمان بر پای			و آفرینش ز جاه او بر جای
	در نظامی که آسمان دارد			اجری مملکت دو نان دارد
	زان مروت که بوی مشک دهد			للتر چو خاک خشک دهد
	از زمین تا اثیر درد و کفست			صافی او شد که مایه شرفست
	در ذهب دادنش به سائل خویش			زر مصری ز ریگ مکی بیش
	تیغش آن کرده در صلابت سنگ			کاتش تیز با تراش خدنگ
	بید برگش به نوک موی شکاف			نافه کوه را فکنده ز ناف
	درعش از دست صبح نیزه گشای			نیزش از درع ماه حلقه ربای
	شش جهت بر قبای او زرهی			هفت چرخ از کمند او گرهی
	ای نظامی امیدوار به تو			نظم دوران روزگار به تو
	زمی از قدرت آسمان داند			و آسمانت هم آسمان خواند
	دور و نزدیگ چون در آب سپهر			تیز و آهسته چون در آینه مهر
	قائم عهد عالمی به درست			قائم نامده فکنده‌ی تست
	با همه چون ملک بر آمده‌ای			وز همه چون فلک سر آمده‌ای
	این چنین نامه بر تو شاید بست			کز تو جای بلند نامی هست
	چونکه شد لعل بسته بر تاجش			بر تو بستم ز بیم تاراجش
	گر به سمع تو دلپسند شود			چون سریر تو سربلند شود
	خار کان انگبین بر او رانند			زیرکانش ترانگبین خوانند
	میوه‌ای دادمت ز باغ ضمیر			چرب و شیرین چو انگبین در شیر
	ذوق انجیر داده دانه‌ی او			مغز بادام در میانه‌ی او
	پیش بیرونیان برونش نغز			وز درونش درونیان را مغز
	حقه‌ای بسته پر ز در دارد			وز عبارت کلید پر دارد
	در دران رشته سر گرای بود			که کلیدش گره گشای بود
	هر چه در نظم او ز نیک و بدست			همه رمز و اشارت خردست
	هر یک افسانه‌ای جداگانه			خانه‌ی گنج شد نه افسانه
	آنچه کوتاه جامه شد جسدش			کردم از نظم خود دراز قدش
	وآنچه بودش درازی از حد بیش			کوتهی دادمش به صنعت خویش
	کردم این تحفه را گزارش نغز			اینت چرب استخوان شیرین مغز
	تا دراری به حسن او نظری			جلوه‌ای دادمش به هر هنری
	لطف بسیار دخل اندک خرج			کرده در هر دقیقه درجی درج
	دست ناکرده دلستانی چند			بکر چون روی غنچه زیر پرند
	مصرعی زر و مصرعی از در			تهی از دعوی و ز معنی پر
	تا بدانند کز ضمیر شگرف			هر چه خواهم دراورم به دو حرف
	وانچه بر هفت کنج خانه‌ی راز			بستم آرایشی فراخ و دراز
	غرض آن شد که چشم از آرایش			در فراخی پذیرد آسایش
	آنچه بینی که بر بساط فراخ			کرده‌ام چشم و گوش را گستاخ
	تنگ چشمان معنیم هستند			که رخ از چشم تنگ بربستند
	هر عروسی چو گنج سر بسته			زیر زلفش کلید زر بسته
	هر که این کان گشاد زر باید			بلکه در یابد آن که دریابد
	من که نقاش نیشکر قلمم			رطب افشان نخل این حرمم
	نی کلکم ز کشتزار هنر			به عطارد رساند سنبل تر
	سنبله کرد سنبلم را خاص			گرچه القاص لایحب القاص
	چون من از قلعه قناعت خویش			شاه را گنج زر کشیدم پیش
	در ادا کردن زر جایز			وامدار منست روئین دز
	وامداری نه کز تهی شکمی			دز روئین بود ز بی در می
	کاهن تیز آن گریوه‌ی سنگ			لعل و الماس ریخت صد فرسنگ
	لعل بر دست دوستان به قیاس			وز پی پای دشمنان الماس
	آن نه دز کعبه مسلمانیست			مقدس رهروان روحانیست
	میخ زرین و مرکز زمی است			نام رویین دزش ز محکمی است
	یافت دریافت نارسیده او			زهره را هم زره دریده او
	جبل الرحمه زان حریم دریست			بو قبیس از کلاه او کمریست
	ابدی باد خط این پرگار			زان بلند آفتاب نقطه قرار
	در دزی چون حصار پیوندند			نامه‌ای بر کبوتری بندند
	تا برد نامه را کبوتر شاد			بر آنکس که او رسد فریاد
	من که در شهر بند کشور خویش			بسته دارم گریز گه پس و پیش
	نامه در مرغ نامه بربستم			کو رساند به شاه من رستم
	ای فلک بر در تو حلقه به گوش			هم خطا پوش و هم خطائی پوش
	چون مرا دولت تو یاری کرد			طبع بین تا چه سحرکاری کرد
	از پس پانصد و نود سه بران			گفتم این نامه را چو ناموران
	روز بر چارده ز ماه صیام			چار ساعت ز روز رفته تمام
	باد بر تو مبارک این پیوند			تا نشینی بر این سریر بلند
	نوشی آب حیات ازین ابیات			زنده مانی چو خضر از آب حیات
	ای که در ملک جاودان بادی			ملک با عمر و عمر با شادی
	گر نرنجی ز راه معذوری			گویمت نکته‌ای به دستوری
	بزمهای تو گرچه رنگینست			آنچه بزم مخلد است اینست
	هر چه هست از حساب گوهر و گنج			راحت اینست و آن دگر همه رنج
	آن اگر صد کشد به پانصد سال			دیر زی تو که هم رسد به زوال
	وین خزینه که خاص درگاهست			ابدالدهر با تو همراهست
	این سخن را که شد خرد پرورد			بر دعای تو ختم خواهی کرد
	دولتی باش هر کجا باشی			در رکابت فلک به فراشی
	دولتت را که بر زیارت باد			خاتم کار بر سعادت باد