| | | | | | |
| |
گوهر آمای گنج خانه راز |
|
گنج گوهر چنین گشاید باز |
|
| |
کاسمان را ترازوی دو سرست |
|
در یکی سنگ و در یکی گهرست |
|
| |
از ترازوی او جهان دو رنگ |
|
گه گهر بر سر آورد گه سنگ |
|
| |
صلب شاهان همین اثر دارد |
|
بچه یا سنگ یا گهر دارد |
|
| |
گاهی آید ز گوهری سنگی |
|
گاه لعلی ز کهربا رنگی |
|
| |
گوهر و سنگ شد به نسبت و نام |
|
نسبت یزدگرد با بهرام |
|
| |
آن زد و این نواخت این عجبست |
|
سنگ با لعل و خار با رطبست |
|
| |
هرکه را این شکسته پائی داد |
|
آن لطف کرد و مومیائی داد |
|
| |
روز اول که صبح بهرامی |
|
از شب تیره برد بدنامی |
|
| |
کوره تابان کیمیای سپهر |
|
کاگهی بودشان ز ماه و ز مهر |
|
| |
در ترازوی آسمان سنجی |
|
باز جستند سیم ده پنجی |
|
| |
خود زر ده دهی به چنگ آمد |
|
در ز دریا گهر ز سنگ آمد |
|
| |
یافتند از طریق پیروزی |
|
در بزرگی و عالم افروزی |
|
| |
طالعش حوت و مشتری در حوت |
|
زهره با او چو لعل با یاقوت |
|
| |
ماه در ثور و تیر در جوزا |
|
اوج مریخ در اسد پیدا |
|
| |
زحل از دلو با قوی رائی |
|
خصم را داده باد پیمائی |
|
| |
ذنب آورده روی در زحلش |
|
وآفتاب اوفتاده در حملش |
|
| |
داده هر کوکبی شهادت خویش |
|
همچو برجیس بر سعادت خویش |
|
| |
با چنین طالعی که بردم نام |
|
چون به اقبال زاده شد بهرام |
|
| |
پدرش یزدگرد خام اندیش |
|
پختگی کرد و دید طالع خویش |
|
| |
کانچه او می‌پزد همه خامست |
|
تخم بیداد بد سرانجامست |
|
| |
پیش از آن حالتش به سالی بیست |
|
چند فرزند بود و هیچ نزیست |
|
| |
حکم کردند راصدان سپهر |
|
کان خلف را که بود زیبا چهر |
|
| |
از عجم سوی تازیان تازد |
|
پرورشگاه در عرب سازد |
|
| |
مگر اقبال از آن طرف یابد |
|
هرکس از بقعه‌ای شرف یابد |
|
| |
آرد آن بقعه دولتش به مثل |
|
گرچه گفتند للبقاع دول |
|
| |
پدر از مهر زندگانی او |
|
دور شد زو ز مهربانی او |
|
| |
چون سهیل از دیار خویشتنش |
|
تخت زد در ولایت یمنش |
|
| |
کس فرستاد و خواند نعمان را |
|
لاله لعل داد بستان را |
|
| |
تا چو نعمان کند گل افشانی |
|
گردد آن برگ لاله نعمانی |
|
| |
آلت خسرویش بر دوزد |
|
ادب شاهیش درآموزد |
|
| |
برد نعمانش از عماری شاه |
|
کرد آغوش خود عماری ماه |
|
| |
چشمه‌ای را ز بحر نامی‌تر |
|
داشت از چشم خود گرامی‌تر |
|
| |
چون برآمد چهار سال برین |
|
گور عیار گشت شیر عرین |
|
| |
شاه نعمان نمود با فرزند |
|
کای پسر هست خاطرم دربند |
|
| |
کاین هوا خشک وین زمین گرمست |
|
وین ملک‌زاده نازک و نرمست |
|
| |
پرورشگاه او چنان باید |
|
کز زمین سر به آسمان ساید |
|
| |
تا در آن اوج برکشد پرو بال |
|
پرورش یابد از نسیم شمال |
|
| |
در هوای لطیف جای کند |
|
خواب و آرام جان‌فزای کند |
|
| |
گوهر فطرتش بماند پاک |
|
از بخار زمین و خشگی خاک |
|
