| | | | | | |
|
حیف از فاطمه آن نخل جوان |
|
که خم از باد اجل شد ناگاه |
|
|
حیف از آن گوهر ارزنده که بود |
|
در جهان خیل نکویان را شاه |
|
|
حیف از آن شمع فروزنده که بود |
|
پرتو آن طربافزا غمگاه |
|
|
بود از پاکی طینت تا بود |
|
عفتش همدم و عصمت همراه |
|
|
بود ذیل وی از آلایش دور |
|
پاک دامان وی از لوث گناه |
|
|
روز و شب تا به جهان داشت مقام |
|
بود آن رشک خور و خجلت ماه |
|
|
خرم از چهرهاش این هفت اقلیم |
|
روشن از عارضش این نه خرگاه |
|
|
چون شد آن سرو قد لاله عذار |
|
از سموم اجلش حال تباه |
|
|
سرو ازین غصه به بر جامه درید |
|
لاله زین غم ز سرافکنده کلاه |
|
|
ریخت در فرقتش آن خاک بسر |
|
کرد در ماتمش این جامه سیاه |
|
|
چون شد از دار فنا سوی بهشت |
|
جانش از شوق ملاقات الله |
|
|
رخت بربست از این غمخانه |
|
بار بگشاد در آن عشرتگاه |
|
|
کلک هاتف پی تاریخ نوشت |
|
رفت از دار فنا فاطمه آه |
|