| | | | | | |
| |
خان والا گهر محمدخان |
|
که ازو بود ملک و دین معمور |
|
| |
آن‌که چون او نزاد فرزندی |
|
مادر دهر در مرور دهور |
|
| |
آن‌که در روزگار معدلتش |
|
بود با باز بازی عصفور |
|
| |
قدرش چاکر و قضاش مطیع |
|
فلکش بنده اخترش مزدور |
|
| |
چاکر آستان او قیصر |
|
حاجب بارگاه او فغفور |
|
| |
مور با لطف او قوی چون پیل |
|
پیل با قهر او ضعیف چو مور |
|
| |
سخنش مرهم دل خسته |
|
کرمش داروی تن رنجور |
|
| |
در جهان چون به چشم عبرت دید |
|
کامدن نیست جز برای عبور |
|
| |
زد سراپرده‌ی جلال برون |
|
سوی نزهت سرای دار سرور |
|
| |
صد هزاران دریغ و درد که شد |
|
آفتابی ز دیده‌ها مستور |
|
| |
کز جدائیش روز روشن خلق |
|
گشت تاریک چون شب دیجور |
|
| |
از ازل چون سعادت ابدیش |
|
بود بر صفحه‌ی جبین مسطور |
|
| |
شد شهید و سعادتی دریافت |
|
بی زوال و فنا و نقص و قصور |
|
| |
از سعادت به او رسید از فیض |
|
آنچه در خاطری نکرده خطور |
|
| |
زد به گوشش سروش عالم غیب |
|
مژده ان ربنا لغفور |
|
| |
کرد از خون خضاب و آرامید |
|
در قصور جنان به حجله‌ی حور |
|
| |
ساقی بزم جنت و فردوس |
|
جرعه‌ای دادش از شراب طهور |
|
| |
مست خفت آنچنان ز باده‌ی وصل |
|
که نخیزد مگر به نفخه‌ی صور |
|
| |
خفت در خون که سرخ‌رو خیزد |
|
با شهیدان صباح روز نشور |
|
| |
الغرض چون نشست با شهدا |
|
شاد در باغ جنت آن مغفور |
|
| |
کلک هاتف که در مصیب او |
|
داشت بر دل جراحتی ناسور |
|
| |
بهر تاریخ زد رقم بادا |
|
با شهیدان کربلا محشور |
|
