| | | | | | |
|
فخر زمان میرزا صادق نیکو سرشت |
|
معدن عز و شرف، منبع جود و سخا |
|
|
آن که رسد روز و شب از کف فیاض او |
|
جود به هر بینصیب، فیض به هر بینوا |
|
|
منتظر فیض حق بود شب و روز و گشت |
|
عاقبت از لطف حق، کام دل او روا |
|
|
از افق او دمید کوکب رخشندهای |
|
کرده مه و مهر از آن، کسب فروغ و ضیا |
|
|
از صدفش شد پدید در گران قیمتی |
|
هم ز صفا بینظیر، هم ز شرف بیبها |
|
|
از چمنش برکشید سرو سهی قامتی |
|
تازه و تر چون خضر، بر لب آب بقا |
|
|
در چمن او شکفت تازه گلی مشکبوی |
|
نکهت او دلفریب، طلعت او جان فزا |
|
|
آمد از او در وجود کودک فرخندهای |
|
سرو قد و گلعذار، مهر رخ و مه لقا |
|
|
سرو ز قدش خجل گل ز رخش منفعل |
|
غیرت گل رشک سرو، در شرف و در صفا |
|
|
هر طرف از بوی اوست مشکفشان روز و شب |
|
جیب نسیم سحر، دامن باد صبا |
|
|
نام نکو خواستند بهر وی و عاقبت |
|
کرد محمدرضا، نامزد او قضا |
|
|
چون به سعادت گذاشت پا به جهان و گرفت |
|
مهر رخش همچو جان، بر رخ احباب جا |
|
|
هاتف عشرت نصیب از پی تاریخ او |
|
کرد رقم کامیاب باد محمدرضا |
|