برگه:Zendegani-man.pdf/۲۹: تفاوت میان نسخه‌ها

‫زندگانی من ‪ /‬احمد کسروی ‪........................................................................................................................................................................‬‬

‫‪۲۹‬‬

‫‌هراسناکی مردم را تماشا می‌کردم‪ .‬در این کوی هنوز سنگر بسته نشده و امروز در اینجا جنگی در میان نمی‌بود‪ .‬ولی‌‬

‫توپ های سپاه ماکو که بالا سر گاومیشاوان می‌ترکید؛ آوایش چنان در همه جا می‌پیچید که مردم می‌پنداشتند‬

‫ﹸکردان نزدیک شدهاند و اینک فرا می رسند‪ .‬این بود گروه انبوهی که حاجی میر محسن آقا پیشرو آنان می‌بود‬

‫فراهم‪ ۱‬شدند و چنین خواستند که از راه باغ ها پیش روند وخود را به ﹸکردان رسانند و از برای کوی زینهار خواهند‪،‬‬

‫ومرا نیز با خود گردانیده راه افتادند‪ .‬‌هایهوی شگفتی می‌بود‪ .‬ولی چون به باغ ها رسیدیم چندی نرفته بودیم که‬

‫نایب یوسف با تفنگچیان خود که آگاهی یافته بودند از پشت سر رسیدند و ناگهان به شلیک پرداختند‪ .‬به آوا ِز‬

‫شلیک مردم پراکنده شدند و هر چند تنی به سویی گریختند‪ .‬حاجی میر محسن آقا با من که در جلو می بودیم‪ ،‬تنها‬

‫مانده از راه دیگری به کوی بازگشتیم‪.‬‬

‫نایب یوسف‬

‫پیشامدهای جنگی را در تاریخ مشروطه )بخش سوم ( نوشته ام‪ .‬این پیشامدها با آنکه با ترس و بیم بلکه‬

‫با هراس توأم می بودی‪ ،‬من از تماشای آنها لذت می‌بردمی‌‪.‬‬

‫اینرا هم نوشته ام که روزهایی که با کوی ﹶقرا ملک جنگ می رفت و مجاهدان از هکماوار گذشته می رفتند‪،‬‬

‫در یکی از آنروزها من ایستاده بودم و به تماشا می‌پرداختم‪ .‬حسین باغبان با دسته خود آمد وگذشت‪ .‬مرا از چهره‬

‫مردانه او و از آن گام های استواری که برمی‌داشت خوشدلی بسیار رخ داد‪ .‬به یاد می دارم یکی از‬

‫مجاهدانش چنین گفت‪» :‬خان‪ :‬شما همه اش ﹸنه فشنگ در کمر می‌دارید!«‪ .‬و او با یک سنگینی پاسخ داد‪» :‬مگر من‬

‫بیش از نه تن خواهم کشت؟!«‪ .‬پس از وی اسدآقا خان آن جوا ِن دلیر‪ ،‬به روی اسب سفیدی گذشت که از همان‬

‫‌هنگام مهری ازو در دل من نشست‪.‬‬

‫‪ -۱‬فراهمیدن = اجتماع کردن‬

‫)ویراینده(‬