پدیدآورنده:محمدصالح حائری مازندرانی
| محمدصالح حائری مازندرانی (۱۲۹۸ قمری—۱۳۹۱ قمری) |
| همچنین به زندگی‌نامه نگاه کنید. معروف به علامه سمنانی از علمای شیعی متبحر در فلسفه مشاء، فقه و اصول، کلام و تفسیر و شعر و ادب |
آثار ویرایش
آثار علامه سمنانی اعم از کتاب و رساله به سیصد مجلد تحت عناوین فقه، اصول فقه، تفسیر، کلام، منطق، فلسفه، دعا، ادبیات مندرج است، از جمله: الگو:ستون-شروع
در فقه و اصول ویرایش
- سبیکةالذهب، در اصول فقه به عربی، که در آن کفایةالاصول آخوند خراسانی را به نظم درآورده است.
- سبائک‌الذهب در شرح کفایة.[۱]
- الاسکناسیة، در بیان احکام اسکناس.[۲]
- العمل الصالح، در فقه استدلالی مشتمل بر طهارت تا دیات، به فارسی.[۳]
- تعلیقه بر مکاسب شیخ انصاری.
- الاستصحاب.
- حواشی بر ریاض.
- رساله المِشْقَصُ المُصیب فی العول و التَعْصیب.[۴]
فلسفه ویرایش
- حکمت بوعلی سینا، در پنج مجلد به فارسی، او در این کتاب، ابن سینا، میر داماد، شیخ اشراق، خیام و محقق طوسی را قائل به اصالت ماهیت دانسته‌است.[۵]
- رساله ودایع الحِکَم فی کشف خدایع بدایع الحِکَم، به فارسی، در رد و نقد بدایع‌الحکم آقاعلی مدرس طهرانی که از قائلان به اصالت وجود بوده‌است.
- الدین القویم، دربارهٔ ربط حادث به قدیم.
- الیدالبیضاء، دربارهٔ وجود ذهنی.
- رسالة فی حل نظم منطق السبزواری.[۶]
سایر آثار ویرایش
- تفسیر سوره حمد و حدید و آیةالکرسی.[۷]
- الوحی العریض فی نفی‌الجبر و التفویض[۸]
- دیوان الادب، شامل برخی اشعار فارسی او با مضامین دینی و اخلاقی.[۹]
- منظومه نونیة العجم، در مدح پیامبر اکرم و عترت او.[۱۰]
- احتجاجات مأمون
- الاعتقادات
- اکسیر سعادت و حیات جاودان و تکثیر شقاوت و سیئات جاهلان و حاسدان
- تاریخ معارف امامیه ترجمه کتاب ظلامه العتره الطاهره الی حضره قاده الاسلام الباهره.
- ↑ آقابزرگ طهرانی، الذریعة الی تصانیف الشیعة، ج۱۲، ص۱۲۵
- ↑ آقابزرگ طهرانی، الذریعة الی تصانیف الشیعة، ج۲، ص۶۱
- ↑ آقابزرگ طهرانی، الذریعة الی تصانیف الشیعة، ج۱۵، ص۳۴۶
- ↑ حائری مازندرانی، دیوان الأدب، مقدمه عمادزاده، ص ۶
- ↑ حائری مازندرانی، حکمت بوعلی سینا، ج ۱–۲
- ↑ آقابزرگ طهرانی، الذریعة الی تصانیف الشیعة، ج ۲۵، ص۲۷۶؛ صدوقی‌سها، ج ۱، ص۱۷۸
- ↑ حائری مازندرانی، دیوان الأدب، ص ۶
- ↑ آقابزرگ طهرانی، الذریعة الی تصانیف الشیعة، ج۲۵، ص۵۹
- ↑ حائری مازندرانی، دیوان الأدب، ص ۷
- ↑ آقابزرگ طهرانی، الذریعة الی تصانیف الشیعة، ج۲۴، ص۳۹۱