| | | | | | |
|
اینکه خاک سیهش بالین است |
|
اختر چرخ ادب پروین است |
|
|
گر چه جز تلخی از ایام ندید |
|
هر چه خواهی سخنش شیرین است |
|
|
صاحب آنهمه گفتار امروز |
|
سائل فاتحه و یاسین است |
|
|
دوستان به که ز وی یاد کنند |
|
دل بی دوست دلی غمگین است |
|
|
خاک در دیده بسی جان فرساست |
|
سنگ بر سینه بسی سنگین است |
|
|
بیند این بستر و عبرت گیرد |
|
هر که را چشم حقیقت بین است |
|
|
هر که باشی و ز هر جا برسی |
|
آخرین منزل هستی این است |
|
|
آدمی هر چه توانگر باشد |
|
چو بدین نقطه رسد مسکین است |
|
|
اندر آنجا که قضا حمله کند |
|
چاره تسلیم و ادب تمکین است |
|
|
زادن و کشتن و پنهان کردن |
|
دهر را رسم و ره دیرین است |
|
|
خرم آن کس که در این محنتگاه |
|
خاطری را سبب تسکین است |
|