| | | | | | |
|
ای که عمریست راه پیمائی |
|
بسوی دیده هم ز دل راهی است |
|
|
لیک آنگونه ره که قافلهاش |
|
ساعتی اشکی و دمی آهی است |
|
|
منزلش آرزوئی و شوقی است |
|
جرسش نالهی شبانگاهی است |
|
|
ای که هر درگهیت سجده گهست |
|
در دل پاک نیز درگاهی است |
|
|
از پی کاروان آز مرو |
|
که درین ره، بهر قدم چاهی است |
|
|
سالها رفتی و ندانستی |
|
کانکه راهت نمود، گمراهی است |
|
|
قصهی تلخیش دراز مکن |
|
زندگی، روزگار کوتاهی است |
|
|
بد و نیک من و تو میسنجند |
|
گر که کوهی و گر پر کاهی است |
|
|
عمر، دهقان شد و قضا غربال |
|
نرخ ما، نرخ گندم و کاهی است |
|
|
تو عسس باش و دزد خود بشناس |
|
که جهان، هر طرف کمینگاهی است |
|
|
ماکیان وجود را چه امان |
|
تا که مانند چرخ، روباهی است |
|
|
چه عجب، گر که سود خود خواهد |
|
همچو ما، نفس نیز خودخواهی است |
|
|
به رهش هیچ شحنه راه نیافت |
|
دزد ایام، دزد آگاهی است |
|
|
با شب و روز، عمر میگذرد |
|
چه تفاوت که سال یا ماهی است |
|
|
بمراد کسی زمانه نگشت |
|
گاهی رفقی و گاه اکراهی است |
|