پروین اعتصامی (مثنویات و تمثیلات و مقطعات)/با مرغکان خویش، چنین گفت ماکیان

by پروین اعتصامی

	با مرغکان خویش، چنین گفت ماکیان			کای کودکان خرد، گه کارکردن است
	روزی طلب کنید، که هر مرغ خرد را			اول وظیفه، رسم و ره دانه چیدن است
	بی رنج نوک و پا، نتوان چینه جست و خورد			گر آب و دانه‌ایست، بخونابه خوردن است
	درمانده نیستید، شما را بقدر خویش			هم نیروی نشستن و هم راه رفتن است
	پنهان، ز خوشه‌ای بربائید دانه‌ای			در قریه گفتگوست، که هنگام خرمن است
	فریاد شوق و بازی طفلانه، هفته‌ایست			گر بشنوید، وقت نصیحت شنیدن است
	گیتی، دمی که رو بسیاهی نهد، شب است			چشم، آنزمان که خسته شود، گاه خفتن است
	بی من ز لانه دور نگردید هیچ یک			تنها، چه اعتبار در این کوی و برزن است
	از چشم طائران شکاری، نهان شوید			گویند با قبیله‌ی ما، باز دشمن است
	جز بانگ فتنه، هیچ بگوشم نمیرسد			یا حرف سر بریدن و یا پوست کندن است
	نخجیرگاهها و کانها و تیرهاست			سیمرغ را، نه بیهده در قاف مسکن است
	با طعمه‌ای ز جوی و جری، اکتفا کنید			آسیب آدمی است، هر آنجا که ارزان است
	هر جا که سوگ و سور بود، مرغ خانگی			رانش بسیخ و سینه بدیگ مسمن است
	از خون صدهزار چو ما طائر ضعیف			هر صبح و شام، دامن گیتی ملون است
	از آب و دان خانه‌ی بیگانگان چه سود			هر کس که منزوی است زاندیشه ایمن است
	پیدا هزار دام ز هر بام کوتهی است			پنهان هزار چشم بسوراخ و روزن است
	زینسان که حمله میکند این گنبد کبود			افتد، نرفته نیمرهی، گر تهمتن است
	هر نقطه را، بدیده‌ی تحقیق بنگرید			صیاد را علامت خونین بدامن است
	از لانه، هیچگاه نگردید تنگ دل			کاینخانه بس فراخ و بسی پاک و روشن است
	با مرغ خانه، مرغ هوا را تفاوتی است			بال و پر شما، نه برای پریدن است
	ما را به یک دقیقه توانند بست و کشت			پرواز و سیر و جلوه، ز مرغان گلشن است
	گر به دام حیله‌ی مردم فتاده‌ایم			ایام هم، چو وقت رسد، مردم افکن است
	تلخست زخم خوردن و دین جفای سنگ			گر زانکه سنگ کودک و گر زخم سوزن است
	جائی که آب و دانه و گلزار و سبزه‌ایست			آنجا فریب خوردن طفلان، مبرهن است